Αυτό που ήθελαν να φτιάξουν το πέτυχαν. Σιγά σιγά μέσα από την τηλεόραση κυρίως, παρουσιάζοντας ολοένα και περισσότερα ξενόφερτα πράγματα κατάφεραν να μας αποκόψουν από το δικό μας πολιτισμό, από τη δική μας γλώσσα, από τα πιστεύω μας, από τα ιδανικά μας. Άνθρωποι χωρίς διάθεση, σκυμμένα κεφάλια, ανέκφραστα πρόσωπα, απαισιοδοξία, οικονομικές δυσκολίες, καθημερινός αγώνας για επιβίωση. Μπράβο τα κατάφεραν!
Κι όμως έχουμε σαν Έλληνες δημιουργήσει πολιτισμό. Τα ποιήματα «Λίγο ακόμα» του Σεφέρη, «Ένα το χελιδόνι» του Ελύτη, «τη ρωμιοσύνη μην την κλαίς» του Ρίτσου και άλλα, μελοποιήθηκαν και τραγουδήθηκαν τη περίοδο της δικτατορίας. Με συνθέτες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Σταύρος Ξαρχάκοςκαι με ερμηνευτές όπως η Μελίνα Μερκούρη, ο Νταλάρας, ο Ξυλούρης, ο Μάνος Λοΐζος, ο Χαλκιάς, η Φαραντούρη, η Μαρίζα Κόχ, τραγουδήθηκαν και άλλα τραγούδια. «Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος», «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί», «Το γελαστό παιδί», «Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι», «Ο δρόμος», «Και συ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωροπό». Αυτά τα τραγούδια είχαν απαγορευτεί την περίοδο της δικτατορίας. Ο κόσμος όμως εύρισκε τρόπους να τα ακούει. Τα τελευταία όμως χρόνια σε πολλούς από τους νέους είναι άγνωστα και παγερώς αδιάφορα. Το χειρότερο όμως είναι ότι αν τύχει και τα ακούσουμε σε κάποια εκδήλωση δεν αναγνωρίζουμε το νόημα τους. Σας προτείνω να βρείτε στο youtube και να δείτε την ταινία του Ν. Κούνδουρου «Τα τραγούδια της φωτιάς-1974», για να δείτε το κλίμα που επικρατούσε τότε, λίγο μετά την πτώση της χούντας Μαρία Ρ.
